ลูกแพะกับหมาป่า

ฝูงแพะหากินอยู่ในท้องทุ่งใกล้ป่าใหญ่ ลูกแพะเดินหากินอย่างเพลิดเพลิน ออกห่างจากฝูงแพะหลงเดินถลำเข้าไปในชายป่าลึกไม่มากนัก หมาป่าเดินออกมาจากป่าลึก มุ่งหน้าไปยังท้องทุ่ง พบลูกแพะเที่ยวเดินหากินเดียวดาย จึงวิ่งไล่แพะเพื่อกินเป็นอาหาร ลูกแพะเห็นว่าวิ่งหนี ย่อมไม่ทันแน่นอน จึงหยุดวิ่ง ร้องตะโกนถามหมาป่าว่า
“ จริงหรือไม่ ? ข่าวเล่าลือแพร่สะพัดไปท้องทุ่งกว้างว่า ท่านเป่าปี่ได้ไพเพราะจับใจเหลือเกิน ข้าพเจ้าเดินเข้าป่ามา ก็เพื่อขอความกรุณาจากท่าน โปรดเป่าปี่ให้ข้าพเจ้าฟังด้วยเถิด”
“ได้ซิ เจ้าแพะน้อย” หมาป่าว่า
“ก่อนจะตายเจ้าจะได้ฟังเพลงปี่อันไพเราะจับใจของเรา”
หมาป่านั่งสองขา หลังพิงโคนต้นไม้ใหญ่ นั่งยองๆ เป่าปีให้ลูกแพะฟัง ลูกแพะก็เต้นรำสองขาให้เข้ากับจังหวะเสียงปี่ ส่วนสุนัขล่าเนื้อกำลังเดินหากินอยู่ในที่ไม่ไกลนัก ครั้นได้ยินเสียงปี่ รีบวิ่งออกมาดู พบหมาป่านั่งยอง ๆ โคนต้นไม้เป่าปี่อยู่ สุนัขล่าเนื้อวิ่งไล่กวดหมาป่า
“เจ้าแพะน้อย” หมาป่าร้องตะโกนบอก พร้อมกับวิ่งหนีสุนัขล่าเนื้อสุดฝีเท้า
“ข้าพเจ้าเป็นเพียงหมาป่า มีหน้าที่เพียงเห่าหอน และจับสัตว์กินเป็นอาหารเท่านั้น แต่นี่กลับเผยอหน้ามานั่งเป่าปี่ให้เจ้าฟังอีก สมควรอย่างยิ่งแล้วที่ต้องวิ่งหนีเขา”

นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า

“การกระทำสิ่งที่ไม่ใช่ภารกิจของตน ย่อมเป็นต้นเหตุให้เสียผลประโยชน์ของตนได้”