นิทานก่อนนอนสอนลูก

หมู่บริการ

หมู่บริการของเรานี้ช่างดีหมด งามงดยอดลูกเสือขวัญใจ

ปัดกวาดทำความสะอาดทั่วไป สามัคคีมีน้ำใจก่อให้เกิดพลัง

เราช่วยกันทำด้วยกัน เพื่องานนั้นเสร็จทันที

ใจเย็นอดทนเป็นคนดี และรู้จักหน้าที่ให้สมนามหมู่บริการ

เพลงรำรอบกองไฟ

เราร้องเรารำทำท่า ชมฟ้าชมดาว

เราร้องเรารำทำท่า ดูดวงดาราพร่างพราว

มาเถิดเราร้องเพลงกัน ฉันเธอระรื่นชื่นใจ

มาเถิดเราร้องเพลงกัน ฉันเธอระเริงฤทัย

เวลาของเรายังมี คืนนี้แสงไฟ

สว่างพร่างพราวไปไกล รำรอบกองไฟครื้นแครง

ชายสองคนเป็นเพื่อนรักกันมาก ทำมาหากินอยู่ด้วยกัน ปลูกบ้านอยู่ริมแม่น้ำคนหนึ่ง ชื่อจักรพันธุ์ อีกคนหนึ่งชื่อวัชรพงศ์ วันหนึ่งจักรพันธุ์ออกไปทอดแหหาปลาโดยพายเรือไปตามแม่น้ำแห่งหนึ่ง ทอดไปทอดมาเกิดไปได้ผู้หญิงสาวสวยมาคนหนึ่ง จักรพันธุ์ก็พาหญิงคนนั้นลงเรือมาที่บ้านด้วย

เมื่อพายเรือมาจวนจะถึงบ้านแล้ว ด้วยความดีใจที่ไปทอดแหหาปลากลับได้สัตว์สองเท้ามาแทน เป็นคนสวยเสียด้วย จักรพันธุ์จึงตะโกนบอกวัชรพงศ์ว่า“วัชรพงศ์โว้ย ! ฉันกลับมาแล้ว คน คนว่ะคน”

ฝ่ายวัชรพงศ์ซึ่งกำลังหุงข้าวอยู่และหม้อข้าวกำลังเดือดพอดี“คน คนว่ะคน” ก็คิดว่าจักรพันธุ์คงเห็นหม้อข้าวกำลังเดือดอยู่ จึงบอกให้คน วัชรพงศ์จึงคนหม้อข้าวใหญ่เลย

พอพายเรือใกล้เข้ามาอีกกำลังจะจอด จักรพันธุ์ก็ตะโกนซ้ำ ๆกันว่า “คน คนว่ะคน” วัชรพงศ์ก็คนหม้อข้าวตามเสียงร้องของเพื่อน คนไปคนมาจนหม้อข้าวกระดอนตกลงมาจากเตาข้าวหกหมดเลย เมื่อจอดเรือแล้วจักรพันธุ์ก็พาหญิงสาวขึ้นไปบนบ้าน แล้วก็บอกกับวัชรพงศ์ว่า “นี่ไง ที่ฉันตะโกนมาเมื่อกี้นี้ว่าคน คนว่ะคน”

“เอ้า ฉันเข้าใจผิดคิดว่าเพื่อนบอกให้คนหม้อข้าว” วัชรพงศ์พูดพร้อมกับก้มหน้าเก็บกวาดข้าวที่หกอยู่แล้วจัดการตั้งหม้อข้าวใหม่ต่อไป

นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า

การฟังอะไรนั้น ควรฟังให้ตลอดเสียก่อนว่าอะไรเป็นอะไร อย่าฟังครึ่ง ๆ กลาง ๆ แล้วนำไปปฏิบัติ

เพราะอาจเกิดความเสียหายขึ้นได้เข้าทำนองที่ว่า “ฟังไม่ได้ศัพท์จับเอามากระเดียด” นั่นเอง

นกไนติงเกลและนกนางแอ่น

นกนางแอ่นตัวหนึ่งแนะนำนกไนติงเกลตัวหนึ่งให้ทิ้งพุ่มไม้ที่ใช้เป็นรังไปอาศัยอยู่กับมนุษย์เหมือนอย่างมันเพราะมันสามารถสร้างรังอยู่ใต้ชายคาบ้านของมนุษย์ได้ นกไนติงเกลตอบว่า “ตัวข้าเองเคยอาศัยอยู่กับมนุษย์เหมือนเจ้า แต่ความทรงจำเกี่ยวกับความโหดร้ายของมนุษย์ที่ข้าต้องทนข่มขื่นทำให้ข้าเกลียดชังมนุษย์ ข้าจะไม่มีวันย่างกรายเข้าไปใกล้ที่อยู่อาศัยของมนุษย์โดยเด็ดขาด”

นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า

เมื่อเคยได้รับความทุกข์ร้อนแล้วก็ย่อมจะไม่กลับไปหามันอีก

หมีและสุนัขป่า

หมีตัวหนึ่งคุยเขื่องว่ามันเป็นสัตว์ที่มีความเมตตากรุณา

และมีความรู้สึกอ่อนโยน อีกทั้งยังเปรียบเทียบด้วยว่าตนเองดีกว่าสัตว์อื่น ๆ ทั้งหมด

เมื่อสุนัขป่าตัวหนึ่งได้ฟังคำโอ้อวดนี้ก็ยิ้มอย่างมีเลศนัยและพูดว่า

“สหายของข้า เมื่อเจ้าหิว ข้าหวังว่าเจ้าจะพุ่งความสนใจไปยังคนและสัตว์ที่ตายแล้ว และไม่ข้องเกี่ยวกับผู้ที่ยังมีชีวิตอยู่ เจ้าจึงจะได้ชื่อว่ามีความเมตตากรุณาจริง”

นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า

จงอย่าพูดจาโอ้อวดเกินความจริง

เพลินใจชาวดง  ล้อมวงกัน เฮฮา  หลั่น ลัน ลา  หลั่น  ลัน  ลา  เชิญชวนกันมา  เฮฮา  มาชุมนุม  บุ่ม  บุม  บุม    บุ่ม  บุม  บุม  ป่าดงแดนไพร  แสนไกลสุดกันดาร  เรายังชวนกัน  นัดวันมา ชุมนุม  บุ่ม  บุม  บุม  บุ่ม  บุม บุม