นิทานก่อนนอนสอนลูก

เทพเจ้าแห่งความเศร้าโศก

เมื่อมหาเทพจูปิเตอร์ทรงพระราชทานสิทธิพิเศษแก่เทพเจ้าทั้งมวล ปรากฏว่า ขณะนั้นเทพเจ้าแห่งความเศร้าโศกไม่ได้อยู่ในที่ประชุม

แต่เมื่อการประชุมสิ้นสุดลงแล้วเทพเจ้าองค์นี้ก็เข้าไปเฝ้าพระมหาเทพและเรียกร้องสิทธิของตน

พระมหาเทพทรงคิดไม่ออกว่าจะแก้ไขปัญหาอย่างไร เพราะทรงนึกไม่ออกว่า ยังมีสิทธิพิเศษใดเหลืออยู่บ้าง

อย่างไรก็ตาม ผลสุดท้ายพระองค์ก็ทรงตัดสินพระทัยว่าเทพเจ้าแห่งความเศร้าโศกควรเป็นเจ้าของน้ำตาที่หลั่งออกมาเพื่อผู้ตาย

เทพเจ้าแห่งความเศร้าโศกก็ทรงปฏิบัติเช่นเดียวกับเทพเจ้าองค์อื่น ๆ ยิ่งมนุษย์มีความเลื่อมใสศรัทธาในเทพเจ้าองค์ใดมากเท่าไร มนุษย์ก็จะได้รับการช่วยเหลือจากเทพเจ้าองค์นั้นมากเท่านั้น

ด้วยเหตุนี้มนุษย์จึงไม่ควรเศร้าโศกเสียใจในการตายนานเกินไปนัก มิฉะนั้นเทพเจ้าแห่งความเศร้าโศกจะให้ความช่วยเหลือโดยใช้สิทธิพิเศษที่ท่านได้รับมา นั่นคือทำให้น้ำตาของผู้เศร้าโศกหลั่งรินออกมา

นิทานเรื่องเป็นเรื่องเล่าเกี่ยวกับความเชื่อ

ห่านออกไข่เป็นทอง

เช้าวันหนึ่ง เมื่อชาวนาเดินเข้าไปในเล้าเห็นห่านที่เลี้ยงไว้ตัวหนึ่ง ออกไข่เป็นทองคำก็รู้สึกดีใจ และตื่นเต้นรีบนำไข่ไปให้ภรรยาดู เมื่อทั้งสองนำไข่ทองคำไปขายก็ได้เงินมาจำนวนหนึ่ง เพียงพอที่จะใช้จ่ายในครอบครัวและซื้อสิ่งของที่ต้องการ วันต่อมาแม่ห่านตัวเดิมก็ออกไข่เป้นทองคำอีก สองสามีภรรยาต่างดีอกดีใจที่มีห่านวิเศษไว้ในครอบครอง ทุกเช้าจึงเก็บไข่ห่านทองคำไปขายจนมีฐานะร่ำรวยขึ้น

“เราจะมัวเก็บไข่ห่านทองคำไปขายวันละฟองอยู่ทำไม สู้จับห่านมาฆ่านำทองทั้งหมดที่มีอยู่ในท้องของมันไปขายทีเดียวไม่ดีกว่าหรือ” เมื่อปรึกษากับภรรยาของตนและมีความเห็นตรงกัน ชาวจึงนำห่านมาฆ่า แต่เมื่อผ่าออกดูปรากฏว่าภายในท้องห่านมีแต่ความว่างเปล่า

นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า

โลภมากมักลาภหาย

เพลงตบมือพลัน

มาเถิดเรามามาร่วมร้องเพลงกัน

สนุกสุขสันต์ตบมือกันทันที

แล้วเราก็หันหน้ามาหากัน

ยื่นขวาไปพลันตบมือกัน 3 ที

กลับมาแล้วก็ยื่นมือซ้าย

อย่าเอียงอายตบมือกัน 5 ที

(ซ้ำทั้งหมด )