ราชสีห์ผู้เป็นเจ้าป่ามีความหยิ่งผยองในอำนาจและพละกำลังของตนเอง มักจะแสดงอาการดูหมั่นเหยียดหยามสัตว์อื่น ๆ อยู่เสมอ วันหนึ่งเมื่อตัวเห็บได้รับการดูหมิ่นดูแคลนจากราชสีห์มันรู้สึกเจ็บแค้นใจมากจึงประกาศสงครามกับเข้าป่าอย่างไม่หวั่นเกรง

“คอยดูเถอะ…ข้าจะทำให้ท่านต้องร้องครวญครางด้วยความคั่งแค้น เหมือนดังที่ข้าเคยเอาชนะวัวมาแล้ว” เห็บคุยอวดตัว แล้วมันก็กระโจนเกาะขนของราชสีห์แทรกตัวเข้าไปจนถึงต้นคอซึ่งเป็นเนื้ออ่อนและกัดเพื่อดูดเลือด

ราชสีห์ได้รับความเจ็บปวดส่งเสียงร้องลั่นป่า พยายามดิ้นและกลิ้งตัวไปมา แต่ไม่สามารถทำอันตรายต่อตัวเห็บที่มีขนาดเล็กได้ เห็บได้ใจจึงย้ายไปกัดที่รูจมูกและใบหูด้านใน ราชสีห์ยิ่งคลุ้มคลั่งส่งเสียงร้องคำรามกระโจนไขว่คว้าอากาศจนในที่สุดก็ถึงกับนอนกลิ้งเกลือกตัวไปมา สัตว์อื่น ๆ พากันเตลิดหนีด้วยความตกใจกลัว แต่เห็บกลับกระโดดออกมายืนบนกิ่งไม้ อย่างผู้ชนะเมื่อเห็นราชสีห์นอนหมอบอย่างสิ้นเรี่ยวแรง

“เห็นหรือยังล่ะว่าเขี้ยวเล็บที่แหลมคมและพลังอันมหาศาลของท่านไม่อาจต้านทานข้าได้ ในเมื่อแม้แต่ผู้เป็นเจ้าป่าข้ายังสยบลงได้ ต่อแต่นี้ไปจะไม่มีใครกล้ามาอวดเบ่งกับข้าอีกอยากรู้นัก”

กล่าวจบเจ้าเห็บผู้ทระนงก็กระโดดจากไป แต่โชคร้ายเหลือเกินที่มันกระโจนเข้าไปติดใยแมงมุมที่ขึงดักเหยื่อไว้บนต้นไม้ที่มันยืนอยู่นั่นเอง เจ้าแมงแมงไม่รอช้ารีบเข้ามาจัดการกับเหยื่อในเวลาอันรวดเร็ว

นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า

ไม่ควรหยิ่งผยองในพลังอำนาจและชัยชนะของตน เพราะยังมีผู้อื่นที่เหนือกว่าเรา