หมาจิ้งจอกกับกา

กาตัวหนึ่งขโมยชิ้นเนื้อที่ชาวบ้านตากไว้ คาบบินมาเกาะบนต้นไม้ใหญ่ หมาจิ้งจอกตัวหนึ่งผ่านมานึกอยากจะได้เนื้อชิ้นนั้นเป็นอาหาร มันจึงแกล้งกล่าวคำเยินยอไปว่า “อา…เจ้าช่างเป็นนกที่งามสง่าอะไรเช่นนี้ ด้วยขนปีกที่เป็นเงางามระยับ ดวงตาที่คมวาว ลำคอที่ระหงเหมือนดังนกยูง นี่หากเสียงร้องเจ้าไพเราะเหมือนนกการเวกด้วยแล้วละก็ เชื่อว่า ในโลกนี้ไม่มีผู้ใดเทียบเท่าเจ้าได้แน่”

กาได้ยินคำของหมาป่าเกิดหลงลืมตัว อ้าปากจะส่งเสียงอวดทำให้ชิ้นเนื้อหล่นลงสู่พื้น

“อ้อ…แต่ข้าลืมบอกเรื่องสำคัญให้รู้ นั่นคือ…หากในสมองของเจ้าบรรจุไว้ด้วยความว่างเปล่าเหมือนลูกโป่งที่มีแต่ลม ความสวยงามที่กล่าวชมเชยไว้ในตอนแรก มันก็หาประโยชน์อันใดมิได้”

กล่าวจบหมาจิ้งจอกก็คาบชิ้นเนื้อเดินจากไป

นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า

หากไม่อยากสูญเสียและถูกเย้ยหยันอย่าหลงเชื่อลมลวงคำเยินยอจากผู้ที่หวังประโยชน์จากเรา