แม่แพะกับลูกแพะและหมาป่า

ก่อนที่แม่แพะจะออกจากถ้ำไปหาหญ้ากิน เพื่อให้เต้านมของมันมีนมไว้สำหรับเลี้ยงลูกอ่อน ได้สั่งกับลูก ๆ ว่า “พวกเจ้าอย่าออกไปเล่นซุกซนข้างนอก เพราะหมาป่ามันคอยจ้องจะจับลูกแพะที่ไม่มีผู้ใหญ่ดูแลไปกิน และเมื่อได้ยินแม่ตะโกนว่า ข้าเกลียดหมาป่า เจ้าจึงค่อยเปิดประตูรับ จงจำไว้ให้ดี”

บังเอิญในขณะนั้นหมาป่าตัวหนึ่งเดินผ่านมาได้ยินเข้าได้ยินพอดี มันจึงแอบซุ่มอยู่หลังโขดหิน รอจนแม่แพะออกไปจากถ้ำ แล้วจึงรีบเคาะประตูและตะโกนว่า “ข้าเกลียดหมาป่า” แล้ววิ่งไปแอบอยู่ด้านข้าง หมายกระโจนเข้าไปในถ้ำทันทีที่ลูกแพะเปิดประตู

ลูกแพะสงสัยว่าแม่เพิ่งออกไปทำไมถึงกลับมาเร็วนัก จึงแอบดูทางรอยแตกของประตูถ้ำ เมื่อมองไม่เห็นแม่จึงตะโกนถามว่า “นั่นแม่ใช่หรือเปล่า ไหนลองยกขามาให้หนูดูหน่อยซิ เพราะขาของแม่มีขนสีขาว ถ้าไม่เห็นกับตาจนแน่ใจหนูจะไม่ยอมเปิดประตูเด็ดขาด”

หมาป่าไม่กล้าสวมรอยเป็นแม่แพะ เพราะขาของมันไม่มีขาสีขาว เดินวนเวียนอยู่ครู่หนึ่งเมื่อแน่ใจว่าลูกแพะไม่หลงกลเปิดประตูออกมาจากถ้ำแน่ มันจึงจำตัดใจเดินจากไปอย่างผิดหวัง ลูกแพะแอบดูทางรอยแตกของประตู เมื่อรู้ว่าตนปลอดภัยเพราะหมาป่าหนีไปแล้วต่างก็ส่งเสียงไชโยโห่ร้องด้วยความดีใจ

นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า

ผู้มีความระมัดระวังรอบคอบย่อมพบกับความปลอดภัย