นกยางผู้เย่อหยิ่ง

นกยางตัวหนึ่งมีนิสัยเย่อหยิ่งและหลงตน ทุกวันมันจะเดินท่อม ๆ หาอาหารอยู่ริมฝั่งน้ำ มองเห็นเงาจะงอยปากคอและขาอันเรียวงาม อีกทั้งรูปร่างจะหงสะโอดสะองของตัวเองที่ปรากฏอยู่ในน้ำนกยางอดที่จะนึกกระหยิ่มอิ่มเอมใจไม่ได้ทุกคราวไป ครั้นเหลือบเห็นปลาช่อนกับปลาชะโดว่ายอยู่เคียงคู่กัน มันเกือบถลาเข้าจิกกินตามสัญชาตญาณ แต่พลันนึกได้ว่ายังไม่ถึงเวลาอาหารกลางวัน

“อย่าเพิ่งเลยดีกว่า” นกยางบอกกับตัวเอง “แม้เจ้าปลาสองตัวนี้จะกำลังโตได้ขนาดน่ากิน แต่การกินอาหารก่อนเวลาอันสมควรเช่นนี้ ไม่ใช่กิริยาของนกผู้ดีมีตระกูลอย่างเราเลยสักนิด”

เมื่อปล่อยให้ปลาช่อนและปลาชะโดว่ายผ่านหน้าไปอย่างไม่ใยดีแล้ว นกยางก็เดินเล่นต่อไปอย่างสำราญใจอีกพักใหญ่จนถึงเวลาเที่ยง มันเริ่มรู้สึกหิว มองลงไปในลำธารเห็นเพียงปลาเข็มตัวเล็ก ๆ ว่ายอยู่ในกลุ่มใหญ่

“รออีกสักนิดดีกว่า นกผู้ดีมีตระกูลอย่างเราจะกินปลาเข็มแบบนั้นเป็นอาหารได้อย่างไรกัน”

นกยางบอกกับตัวเองและพยายามเดินต่อไป มันรู้สึกหิวจนแสบท้อง แต่เมื่อเห็นเพียงปลาซิว จึงกัดฟันเดินไปได้อีกไม่ไกลนักก็ชักจะรู้สึกหน้ามืด สอดส่ายสายตามองหาอาหาร เห็นหอบทากเปลือกแข็งตัวโตอยู่ในเลน มันถลาเข้าจิกกินอย่างไม่สนใจต่อสายตาของนกทั้งหลายที่เกาะอยู่บริเวณนั้น

นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า

เมื่อโชคลาภและโอกาสมารออยู่ตรงหน้าอย่าทำเพิกเฉยหยิ่งยโส เพราะเมื่อมันหลุดลอยผ่านเลยไปแล้วอาจจะต้องมานั่งเสียใจภายหลัง