ชาวนาคนหนึ่งเพิ่งเคยเห็นเรือแล่นโต้คลื่นเป็นครั้งแรก จึงอุทานกับทะเลว่า “โอ้…เจ้าช่างเป็นธาตุที่ลำพองตัวและคึกคะนอง ไร้ความกรุณาปรานี ทำลายทุกสิ่งทุกอย่างลอยอยู่บนตัวเจ้า ดูซิแม้แต่เรือยังลอยโยนขึ้นโยนลงจนแทบไม่มีเวลาหยุดนิ่ง”

ทะเลได้ยินดังนั้นจึงตะโกนตอบมาทันที “ท่านอย่างเพิ่งติเตียนข้าเลย ไว้รอให้ลมสงบก่อนแล้วจะรู้ว่าในยามที่ไม่มีลมพัดกระหน่ำให้ข้าต้องตีฟองคะนองคลื่นนั้น ข้าน่ะเป็นผู้เงียบสงบราบรื่นยิ่งกว่าพื้นดินที่ท่านกำลังยืนอยู่”

นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า

การจะตำหนิหรือตัดสินในเรื่องใด ๆ ต้องดูข้อมูลให้ถ่องแท้แน่นอนก่อน