ครั้งหนึ่งนานมาแล้ว พวกหนูต่างได้รับความทุกข์เดือดร้อนจากการที่ต้องคอยหลบหนีแมวซึ่งคอยไล่ตะครุบจับไปกินเป็นอาหารไม่เว้นแต่ละวัน ตัวที่รอดชีวิตมาได้ต่างก็อยู่ในอาการหวาดกลัวขวัญผวา จึงพร้อมใจกันประชุมหาหนทางแก้ไข สมาชิกหนูแต่ละตัวต่างเสนอแผนการที่ตนคิดขึ้นมามากมายหลายแบบจนเป็นที่ถกเถียงหาข้อสรุปไม่ได้ว่าจะใช้วิธีไหนดี

“ข้าคิดว่าพวกเราควรเอากระพรวนไปผูกคอแมวไว้” หนูหนุ่มตัวหนึ่งกล่าวขึ้นอย่างมั่นอกมั่นใจ “เพราะเมื่อเวลาแมวเดินผ่านไปมา พวกเราก็จะได้ยินเสียงลูกกระพรวนดังสามารถหลบหนีได้ทัน” หนูทุกตัวต่างตบมือโห่ร้องอย่างดีอกดีใจเพราะเห็นว่าน่าจะเป็นวิธีการที่ดีที่สุด แต่หนูชราตัวหนึ่งเอ่ยถามขึ้นกลางที่ประชุมว่า

“วิธีนี้มันก็ดีอยู่หรอก แต่ข้าสงสัยว่าหนูตัวไหนจะเป็นผู้อาสานำกระพรวนไปผูกคอแมว”

เสียงไชโยโห่ร้องเงียบลงในทันที หนูทุกตัวต่างมองหน้าแล้วส่ายหัวไปมา

นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า

ไม่ควรคิดฝันในสิ่งที่เป็นไปไม่ได้ การพูดด้วยปากนั้นง่าย แต่การลงมือทำนั้นยาก