ชายคนหนึ่งมีบุตร ๒ คน เป็นชาย ๑ คนและหญิง ๑ คน เด็กชายมีรูปร่างหน้าตาหล่อเหลามาก ส่วนเด็กหญิงมีรูปร่างหน้าตาแสนจะธรรมดา

วันหนึ่ง ขณะที่กำลังเล่นกันอยู่ในห้องส่วนตัวของมารดาสองพี่น้องเผอิญมองไปในกระจกเงาบานหนึ่งและเห็นรูปร่างหน้าตาของตัวเองเป็นครั้งแรก เด็กชายซึ่งเห็นรูปร่างหน้าตาแสนหล่อเหลาของตัวเองเริ่มคุยโวโอ้อวดความมีหน้าตาดีของตนให้น้องสาวฟัง

น้องสาวซึ่งกำลังร้องไห้อยู่แล้ว เพราะโกรธจัดที่ตนเองมีหน้าตาแสนจะธรรมดา พาลคิดไปว่าพี่ชายกำลังดูถูกเธอ เด็กหญิงจึงวิ่งไปหาบิดาและฟ้องว่าพี่ชายเหยียดหยามเธอ อีกทั้งยังกล่าวหาว่าพี่ชายเข้าไปรื้อของในห้องแม่กระจุยกระจายไปหมด

เมื่อบิดาได้ฟังเรื่องจากบุตรสาวก็หัวเราะและจูบบุตรทั้งสองจากนั้นก็พูดว่า “ลูกรักทั้งสองของพ่อ นับแต่บัดนี้ไป จงเรียนรู้การใช้ประโยชน์จากกระจกเงาให้มากที่สุด ลูกชายของพ่อจงพยายามเป็นคนดีให้เท่าเทียมกับความหล่อเหลาของเจ้าลูกหญิงของพ่อ จงพยายามเป็นคนอ่อนหวานและมีเมตตา เพื่อเสริมความงดงามให้รูปร่างหน้าตาธรรมดา ๆ ของเจ้า”

นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า

จงอย่าเอาจุดด้อยของตนมาเป็นอุปสรรคในการทำความดี