มีชายคนหนึ่งพร้อมกับเพื่อน ไปนั่งรอรถไฟที่สถานี รถจะมาถึงเวลาบ่ายโมง ชายคนนั้นก็บอกให้เพื่อนไปดูนาฬิกา ที่ตั้งอยู่ในบริเวณสถานีว่าบ่ายโมงหรือยังเพื่อนก็วิ่งไปดู แล้วก็กลับมาบอกว่า “เที่ยง ยังไม่บ่าย” ก็มานั่งรอรถกันต่อไป

นั่งรอกันอยู่พักใหญ่ ก็บอกให้เพื่อนวิ่งไปดูนาฬิกาอีกทีว่าบ่ายโมงหรือยัง

เพื่อนก็วิ่งไปดูอีก แล้วก็กลับมาบอกว่า “เที่ยง ยังไม่บ่าย” ก็นั่งรอรถกันอีก จนกระทั่งตะวันคล้อยไปแล้ว ก็บอกให้เพื่อนวิ่งไปดูนาฬิกาอีกสักทีเพื่อนก็วิ่งไปดู แล้วก็กลับมาบอกว่า “เที่ยง ยังไม่บ่าย” เหมือนเดิม

ชายคนนั้นก็เกิดความสงสัย จึงพูดกับเพื่อนว่า “ไหนนาฬิกาที่เอ็งวิ่งไปดูมันอยู่ตรงไหน”

เพื่อนก็พาไปดูพร้อมกับชี้บอกว่า “นี่ไงล่ะ”

ชายคนนั้นหัวเราะไม่ออกจึงพูดออกมาว่า “โธ่เอ๋ย ! นั่นมันเครื่องชั่งน้ำหนักต่างหาก ไม่ใช่นาฬิกา เอ็งเข้าใจผิดไปแล้ว”

นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า การใช้คนโง่เขลาเบาปัญญาไปทำสิ่งใด อาจทำให้เกิดความเสียหายขึ้นได้