มีชายคนหนึ่งเป็นคนขี้ลืม ขี้ลืมจริง ๆ เรื่องอะไรจำได้ประเดี๋ยวเดียวแล้วก็ลืมหมด เขาจะจำอะไรไม่ได้เลย

วันหนึ่งชายขี้ลืมคนนี้ถือมีดเข้าไปในป่าเพื่อจะไปตัดต้นไม้ เดินทางไปได้สักพักหนึ่งเกิดปวดอุจจาระ จึงเอามีดฟันติดกับต้นไม้ไว้ แล้วก็หาที่หลบไปถ่ายอุจจาระ พอถ่ายอุจจาระเสร็จก็เดินออกมา เห็นมีดเล่มหนึ่งอยู่ที่ต้นไม้ เขาลืมไปว่าเป็นมีดของตัวเอง เขาดีใจมากจึงรีบวิ่งไปคว้ามีดมาถือไว้ แล้วจับมีดชูขึ้นพลางเต้นไปรอบ ๆ แล้วพูดว่า

“วันนี้โชคดีแต่เช้าเลย มีดของใครก็ไม่รู้ยังใหม่อยู่ ลับเอาไว้คมกรบทีเดียวเจ้าของมีดนี่แย่มาก ของดี ๆ อย่างนี้มาลืมไว้ได้ อ้ายคนไม่จักรักษาของ คนอย่างนี้ทำมาหากินอะไรมีแต่จะล่มจม”

เผอิญเขาเดินไปเหยียบอุจจาระที่ตนเองถ่ายไว้เมื่อครู่นี้เข้า ลืมว่าเป็นของตัวเอง จึงตะโกนด่าขึ้นว่า “อ้ายคนอุบาทว์ที่ไหนมาถ่ายไว้ได้ ที่ทั้งป่ากว้างใหญ่มาทำโสโครกเอาไว้ตรงนี้เอง อ้ายมนุษย์อัปรีย์”