ลาสองตัวเป็นเพื่อนกัน ตัวหนึ่งเป็นลาขอเจ้าของโรงสี ทุกวัน เขาจะใช้มันบรรทุกข้าวเปลือกเข้าไปส่งในเมือง ส่วนอีกตัวหนึ่งเป็นลาของพ่อค้า ทุกวันพ่อค้าจะใช้มันบรรทุกเหรียญเงินและเหรียญทองเพื่อนำไปฝากธนาคารในเมือง

เมื่อได้พบกับเพื่อนของตน ลาของพ่อค้ามักจะทำท่าหยิ่งยโสเชิดเข้าใส่ เพราะรู้ว่าเงินและทองที่มันบรรทุกอยู่นั้น มีค่ามากกว่าข้าวเปลือกที่ลาของเจ้าของโรงสีบรรทุกจนเทียบกันไม่ได้ ไม่ว่าจะเดินผ่านเส้นทางสายใดก็ตาม ลากของพ่อค้ามักพยายามทำให้เหรียญเงินและเหรียญทองที่ตนบรรทุกกระทบกกันจนเกิดเสียงดังประกาศให้ใคร ๆ รู้ไปทั่ว แต่ลาของเจ้าของโรงสีนั้นเดินอย่างสงบเสงี่ยม

อยู่มาวันหนึ่งพวกโจรหลายคนดักปล้นเหยื่ออยู่บริเวณเชิงเขา เมื่อเห็นลาทั้งสองตัวเดินมาคู่กันจึงออกจากที่ซ่อนและช่วยกันทุบตีทำร้ายลาของพ่อค้าจนได้รับบาดเจ็บแล้วชิงทรัพย์สินหนีไป

“ทำไมข้าถึงต้องประสบเคราะห์กรรมเช่นนี้” ลาของพ่อค้าครวญคราง “ทั้ง ๆ ที่ข้าได้รับเกียรติบรรทุกทรัพย์สินเงินทองอันมีค่า แต่เจ้าซิ…เป็นลาชั้นต่ำบรรทุกแต่ข้าวเปลือก กลับรอดปลอดภัยโดยพวกโจรไม่ทำอันตรายหรือแตะต้องเลยสักนิด”